Το Περιφερειακό Τμήμα Αττικής ΣΚΛΕ, με αφορμή το περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας που κατέληξε σε γυναικοκτονία στην περιοχή της Σαλαμίνας εκφράζει τη θλίψη του για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και ταυτόχρονα τον προβληματισμό του σχετικά με το πλέγμα προστασίας των γυναικών στον 21ο αιώνα.

Για μια ακόμη φορά γινόμαστε θεατές μιας δολοφονίας. Για μια ακόμη φορά ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται ανεπαρκής να προστατέψει ουσιαστικά και ολόπλευρα κάθε θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι το πολυδιαφημισμένο «Panic Button» δεν αποτελεί από μόνο του μέτρο προστασίας σε μια γυναίκα που βρίσκεται σε άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο. Για μια ακόμη φορά συνεχίζουμε να συζητάμε για την υποστελέχωση δομών και υπηρεσιών, για τα κενά και τις ελλείψεις που υπάρχουν στις ήδη υπάρχουσες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλη την Αττική λειτουργούν μόλις 10 Συμβουλευτικά Κέντρα σε 8 από τους 66 Δήμους της Αττικής. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το υφιστάμενο δίκτυο δομών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών (Συμβουλευτικά Κέντρα, Ξενώνες, γραμμή SOS) δεν επαρκούν καθώς οι ανάγκες αυξάνονται συνεχώς.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά: Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα όταν μια γυναίκα καταγγέλλει ενδοοικογενειακή βία; Προστατεύεται; Και αν ναι, με ποιον τρόπο; Υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες άμεσης παρέμβασης και καταφύγια γυναικών; Υπάρχει πλαίσιο ασφαλούς διαφυγής των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας; Οι ήδη υφιστάμενες δομές είναι επαρκώς στελεχωμένες με μόνιμο προσωπικό ή σε αυτές επιλέγονται εργαζόμενοι πολλαπλών ταχυτήτων μέσω συμβάσεων ορισμένου χρόνου;

Η ενδοοικογενειακή βία και η αύξηση των γυναικοκτονιών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ατομική ευθύνη και σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται με ένα κουμπί το οποίο δεν προλαβαίνεις τελικά να το πατήσεις γιατί κάποιος άλλος έχει προλάβει να πατήσει ήδη τη σκανδάλη.

Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχουν ενιαία πρωτόκολλα συνεργασίας όλων των εμπλεκομένων φορέων και κατάλληλα εκπαιδευμένα πρόσωπα αναφοράς σε 24 ωρη βάση. Απαιτούμε άμεση εφαρμογή του νόμου, απομάκρυνση του πιθανού θύτη με περιοριστικά μέτρα και παρακολούθηση της εφαρμογής τους από τις αρχές Ασφαλείας, οικονομική υποστήριξη των θυμάτων και δωρεάν νομική στήριξη που θα περιλαμβάνει και τη νομική εκπροσώπηση.

Μόνο όταν θα υπάρξει ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη των γυναικών, θεσμικό πλαίσιο εστιασμένο στα θύματα κακοποίησης και στις σύγχρονες ανάγκες τους, ενιαίο και εκτεταμένο δίκτυο κρατικών κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, δομές επείγουσας παρέμβασης και δομές επείγουσας και προσωρινής φιλοξενίας, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, προσλήψεις Κοινωνικών Λειτουργών σε κάθε σχολείο, δήμο, κοινωνικές δομές και υπηρεσίες, σύσταση Κοινωνικής Υπηρεσίας στα Πρωτοδικεία της χώρας, επαρκής κρατική χρηματοδότηση, συνεχής και δωρεάν επιμόρφωση του προσωπικού που εργάζεται σε αυτές τις δομές καθώς και ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές από επιστημονικούς κρατικούς φορείς, μόνο τότε τα θύματα θα μπορούν να νιώθουν ασφαλή.

Μέχρι να υπάρξει αξιοπρεπής ζωή με δικαιώματα οι στίχοι της Κικής Δημουλά στο ποίημα «Σημείο Αναγνωρίσεως» φαντάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ:

(…)Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως. Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη…

Καμία Ανοχή σε οποιαδήποτε μορφή βίας κατά των γυναικών
Καμία Μόνη

Εκ του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής